اهمیت آموزش وپرورش درتوسعه
بیان مساله
توجه به تعلیم وتربیت درکشورهای مختلف به اندازه های مختلف وجود دارد وهر کشوری براساس سیستم ارزشی ومعتقدات خود به طراحی سیستم تعلیم وتربیت می پردازد.به همین لحاظ در تعلیم وتربیت کشورها ،تفاوت هایی می بینیم.یکی دیگر از دلایل تفاوت دراین سیستم درکشورهای مختلف،نیاز این کشورها می باشد.نیاز به رشد اقتصادی،نیاز به ادامه مطلب ...خب،دوستانی که مطالب مربوط به آموزش وپرورش وتوسعه را دنبال می نمایند ،می توانند برای اینکه مطالب را از ابتدا بخوانند اینجا راکلیک نمایند.
واما قسمت دوم پژوهش
سلام بردوستان عزیز
از امروز میخواهم مطالبی را دررابطه با نسبت توسعه وآموزش وپرورش بنویسم که مبتنی بر یک پژوهش علمی می باشد که توسط اینجانب صورت گرفته است.وسپس به بررسی این نسبت با وضعیت آموزش وپرورش در ایران بپردازم.
امیدوارم دوستان ضمن مطالعه نظرات خودرانیز ارائه فرمایند تا به غنی شدن مباحث کمک شود.
امروز بخشی از مقدمه را بیان میکنم.
بخش اول
مقدمه
انسان بطور فطری دو میل را با خود همراه دارد: یکی ، میل به کمال و توسعه و دیگر تمایل به دانستن و آموختن . وجود این امیال در انسانها، ربطی به نگرش و مذهب انسان نداشته، بلکه بطور طبیعی و فطری در هر انسانی وجود دارد . میل به دانستن باعث شده تا انسان در مکتب تلمذ و تعلم بنشیند و به آموختن مطالب و افزودن بر دانستنیهای خود بپردازد .
امتزاج دو میل تکامل و دانش خواهی باعث رشد و توسعه انسانی می شده است . بطوریکه انسان همیشه در حال تکامل بوده است تا اینکه در اواخر قرن نوزدهم ، جهان شاهد ورود عنصری بوده که با اضافه شدن بر میل توسعه خواهی انسان ، سرعت تکامل را به طرز بی سابقه و فوق العاده ای افزایش داده است . این عنصر ، علم است که به توسعه ، شکل و معنای جدیدی بخشیده و باعث شکاف عمده میان جوامع مختلف شده است ، دسته ای از کشورها ، فاصله زیادی از نظر اقتصادی و سیاسی دارند ، در حالی که در قطب دیگر ، تعداد زیادی از جوامع وجود دارند که فاصله زیادی با توسعه مطلوب داشته و بهمین لحاظ ، دچار مشکلات ومعضلات متعددی در ابعاد اقتصادی ، انسانی ، فرهنگی و سیاسی می باشند . همانطور که گفتیم از این شکاف و فاصله بسیار عظیم ، در غلظت علم در جوامع مختلف می باشد .
اگر چه در ابتدا ، توجه بیشتری به تکنولوژی ، سرمایه و صنعت بعنوان عوامل توسعه می شد اما امروزه ، توجه به انسان در محور نظریات توسعه قرار دارد و گفته می شود که چگونگی توسعه را مردم و فرهنگ جوامع تعیین می کند . تأثیر این عامل به اندازه ای است که می توان گفت ، اگر کشورهای کمتر توسعه یافته به موضوع پرورش نیروی انسانی توجه ننموده و سرمایه گذاری لازم را انجام ندهند ، بعلت ورود تکنولوژی های پیشرفته ، مفاهیم جدید فرهنگی سیاسی از سوی جهان توسعه یافته به درون این کشورها ، با مشکلات و معضلات بیشتری روبرو شده و حد اکثر به عنوان یک مصرف کننده پس مانده های کالا ، تکنولوژی و مفاهیم اقتصادی ، سیاسی در خواهند آمد و مهمتر از آن ، به علت ورود مفاهیم جدید سیاسی و فرهنگی مانند دموکراسی ، مشروعیت ، توسعه سیاسی و سکولاریسم و ...و تعارض آنها با بافت فرهنگی و اجتماعی خود ، دچار بی هویتی فرهنگی شده و از همه مهمتر باعث تشدید بحران هویت و مشروعیت می گردد ، به گونه ای که هویت خود را از دست داده و هویت جدیدی نیز برای خود نمی یابد و این امر به تشدید مصرف کننده بودن و وابستگی به محصولات اقتصادی و فرهنگی کشورهای توسعه یافته 1 منجر می شود ، به گونه ای که به صورت جامعه تبعی همان کشورهای توسعه یافته در می آ یند .
بعبارتی ، شاید بتوانیم بگوییم ، عامل تعیین کننده و اصلی درشکاف میان کشورها ی توسعه یافته و کشورهای در حال توسعه 2 ، پرورش ظرفیتهای انسانی 3 در کشورهای گروه اول و غافل ماندن از آن در کشورهای توسعه نیافته است . ادامه این وضعیت موجب بروز عوارض متعدد اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی وسیاسی می گردد . راه چاره و خروج از عقب ماندگی و توسعه نیافتگی ، توجه و اهمیت به پرورش نیروی انسانی مطلوب می باشد که دارای تواناییهای ذهنی و اطلاعات متناسب با توسعه یافتگی بوده و مجهز به علوم مختلف باشد تا بتواند آگاهانه و آزادانه ، قدم در مسیر توسعه گذارده و با تکیه بر علوم ، اطلاعات و استعدادهای خود ، جبران توسعه نیافتگی را بنماید .
عوامل متعددی در پرورش نیروی انسانی ، دخالت داشته و به این فعالیت مشغول می باشند که مهمترین آنها خانواده ، مدرسه و رسانه های ارتباطی می باشند . هر چه میزان همخوانی اهداف و برنامه های پرورش نیروی انسانی این نهادها ، با یکدیگر بیشتر بوده و به هم نزدیک باشد، تأ ثیر آنها مؤ ثرتر می باشد و به میزان تفاوت در اهداف و برنامه ها ، تعارض در نیروی انسانی ایجاد می گردد .
به این مسئله ، دارای توسعه ای با درجات مختلف می باشند . بعنوان مثال ، عدم توجه لازم به این موضوع در کشورهای در حال توسعه ، موجب ایجاد عوارضی چون نرخ بالای بی سوادی ، عدم رشد کافی در بخش تکنولوژیک، نا آگاهی عمومی نسبت به سر نوشت سیاسی خود و در نهایت فقدان دمکراسی و بحران مشروعیت 4 و هویت 5 ، می گردد در حالی که توجه به این موضوع در کشورهای توسعه یافته باعث شده تا این جوامع دارای رشد سریع در بخش دانش و تکنولوژی شده و دارای نظامهای سیاسی و دمکراتیک باشند و عمده ی مردم دارای فرهنگ سیاسی نسبتا" فعال و مشارکتی باشند.