سلام بردوستان عزیز
درمطلبی قبلی اشاره ای داشتم به اینکه عده زیادی در آموزش وپرورش دائما درانتظار شنیدن خبر تغییر وجابجایی هستند .البته مطالعه وضعیت تغییرات مدیران نیز نشان می دهد عمر مدیران درآموزش وپرورش بسیار کم است وبا هر جابجایی در عرصه قدرت ،موج گسترده ای از تغییرات به راه می افتد.البته بعدا اشاره کردم علیرغم این همه اشتیاق برای تغییر ،درطول سالیان دراز تغییراساسی درآموزش وپرورش قابل مشاهده نیست وهرروز که می گذرد احساس عدم کارآمدی بیشتری درمیان معلمان،مدیران ودانش آموزان مشاهده می شود.
به نظر من باید دید به لحاظ معرفتی چه اتفاقی در آموزش وپرورش افتاده ودائما در حال "شدن" است که باعث این تعارض ادامه دارشده است که من اسم آن را "تغییربرای عدم تغییر "می گذارم.
برای این وضعیت(تغییر برای عدم تغییر)چند حالت می توان متصورشد که به مرور ذکر می کنم.
حالت اول: ثبات معمولا باعث انباشته شدن تجربه وافزایش شناخت نسبت به وضعیت موجود می گردد.در حالی که تغییرات پی در پی باعث از بین رفتن وعدم انباشت شناخت می گردد.
از سوی دیگر،تغییرات اساسی در امور تعلیم وتربیت نیاز به مجریان وبدنه توانمند وکاردانی دارد که ضمن شناخت دقیق وضعیت موجود،آفات آن را شناخته وبا مطالعه وپژوهش وکار کارشناسی دقیق مبتنی برتجربیات سایرین ومبتنی بریک فلسفه دقیق، تغییرات متناسب با تحولات محیطی وشناختی را پی ریزی نماید.
اگر این حالت را بپذیریم،ساده ترین راه حل برای برون رفت از تعارض "تغییر برای عدم تغییر" پذیرش این نکته است که چون بدنه آموزش وپرورش آمادگی لازم وبه عبارتی توان لازم برای تغییرراندارد ،عدم ثبات وبه عبارتی تغییرات متعدد وپی درپی در سطوح مدیریتی را مشتاق است تا در کشا کش تغییرات ،شناختی حاصل نگردد ومدام مسئولین خالی الذهن درراس امور قرار گیرند واساسا فرصتی برای شناخت ایجاد نگردد.جون اگر تغییرات کمتر شده ودر شرایطی انباشت معرفت حاصل گردد آن وقت باید به سراغ تغییرات رفت وطبیعتا بدنه توان وکشش کار را نخواهد داشت.به عبارتی شاید این فکر ایجاد شود که اولین تغییر باید در افراد صورت گیرد تا بتوان از انسان های توانمندتر استفاده کرد.
البته حالت های دیگری نیز متصور است که شبهای بعد ذکر می کنم